Εφέτος συμπληρώνονται 20 χρόνια από τον Θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη.

 

Φωτογραφία 

Γιάννης Βελισσαρίου

Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται από τον Θάνατο του Στέλιου Καζαντζίδη στης 14 Σεπτεμβρίου του 2001.

   Αν μπορούσα να κόψω την κοινωνική αδικία, θα το έκανα.  Η μεγάλη του επιθυμία. Το μεγάλο του παράπονο.

Από την ημέρα που έφυγε από την ζωή πέρασαν είκοσι χρόνια. 

  Για όλους εμάς, που τον ζήσαμε έστω και από μακριά σαν ξένοι, μιλούσε με τις πράξεις του, και με τα τραγούδια του. 

Όταν έφυγε, ο κόσμος που τον συνόδεψε ήταν αμέτρητους. Οι εκδηλώσεις Αγάπης Λατρείας και Συγκίνησης ήταν απερίγραπτες. 

Παρόλες τις δικαστικές διαμάχες, παρόλα τα λάθοι, την Αχαριστία, παρόλες τις διαφορές που υπήρξαν και τυράννισαν την ζωή του, ο κόσμος τον αγκάλιασε γιατί τον ένιωσε ως έναν από αυτούς. 

Τα έβαλε με συμφέροντα της εποχής και έχασε, αλλά δεν προσκύνησε. Για αυτό και έμεινε στις καρδιές του κόσμου. 

Στο τέλος έφυγε. Το όνειρο όμως και οι επιθυμίες του ζουν στις καρδιές όλων μας. 

Γιατί πέθανε σαρκικώς, αλλά το πνεύμα του ζει. Έγινε και αυτό, ένα κομμάτι της Ελλάδος μας. 

         Ελευσίνια γη. 

Τόπος του Μυστηρίου. 

Σε ζηλεύει ο κόσμος όλος. 

Που χώρεσες στα σπλάχνα σου,

τον Πόνο και την Δόξα. 

Λαχτάρα έχω να σε δω, 

να 'ρθω να προσκυνήσω. 

Γιατί Αγίους προσκυνώ 

και παλικάρια μόνον

Και συ μεσά στα σπλάχνα σου, 

Έχεις τον Καζαντζίδη